Dennis, vertel eens hoe je met ons regionaal contactpunt in contact bent gekomen?
Dennis: “2019 begon voor mij niet zo leuk. Op 2 januari raakte ik werkloos door een faillissement bij het waardetransportbedrijf waarvoor ik werkte. Het laatste halfjaar bracht ik drie à vier keer per dag geld bij oudere mensen en dus kwam ik veel in verzorgingstehuizen. Ik kreeg dan vaak de vraag of ik even snel kon helpen, met bijvoorbeeld een steunkous die niet lekker zat. Eigenlijk had ik geen tijd om deze mensen te helpen, maar toch deed ik het. Zo kun je iemand toch niet laten zitten? Toen ik ditzelfde verhaal met het UWV deelde, werd mij gevraagd of ik al eens een baan in zorg en welzijn had overwogen. Er was namelijk scholingsbudget beschikbaar en dus zou ik een opleiding kunnen doen. Ik werd doorverwezen naar Jidske Oosterkamp, coördinator van het regionaal contactpunt van ZorgpleinNoord, die op dat moment ook aanwezig was bij het UWV. Jidske hoorde mijn verhaal aan en zei meteen: jij moet echt iets gaan doen in de zorg.”
Wat gebeurde er toen?
Dennis: “Samen met Jidske ben ik gaan kijken hoe en op wat voor plek in zorg en welzijn ik het beste tot mijn recht zou komen. Omdat een eventuele opleiding al op 1 februari zou starten, was het allemaal erg kort dag. Gelukkig bleef Jidske optimistisch en had ze het volste vertrouwen mij ergens te kunnen plaatsen. En toen was daar De Leyhoeve. Ik schreef een motivatiebrief en een cv en stuurde deze zo snel mogelijk op. Nog dezelfde dag kreeg ik een uitnodiging van De Leyhoeve: ik mocht op sollicitatiegesprek komen! Aan het gesprek hield ik een heel positief gevoel over, en dat bleek wederzijds te zijn. Ik mocht drie dagen meelopen. Het klikte en ik kon meteen beginnen aan de opleiding Verzorgende IG / Maatschappelijke Zorg.”
Danitsja: “Toen Dennis bij ons kwam, waren we nog maar een halfjaar open. Al vanaf het eerste telefoontje wilden we meteen kijken wat we voor Dennis zouden kunnen betekenen, maar in deze pioniersfase waren we nog heel erg zoekende. Kunnen we al een leerling hebben? En kunnen we dan wel een veilig leerklimaat bieden? Dennis heeft drie dagen meegelopen en drie keer hebben we tegen elkaar gezegd: ja, in hem gaan we energie steken. Dennis heeft het in zich.”
Had je vooroordelen over werken in zorg en welzijn?
Dennis: “Als je maar vaak genoeg meemaakt dat een kamer stinkt of er niet genoeg tijd voor een bewoner is, dan krijg je die vanzelf. Onpersoonlijk en afstandelijk, dat vond ik bijvoorbeeld van de zorg die aan mijn oma werd verleend. Gelukkig heb ik mijn beeld inmiddels bij kunnen stellen, want anders was ik niet aan dit avontuur begonnen.”
Onze medewerkers verlenen de zorg die ze ook voor hun eigen vader of moeder wensen. Daar is bij De Leyhoeve tijd en ruimte voor.
Wat was je eerste indruk van de Leyhoeve?
Dennis: “Overweldigend. Hoe het gebouw is opgezet en ingericht, hoe de zorg wordt verleend en hoe ik ben ontvangen voelt gewoon goed, net als thuiskomen. Het leuke is dat ik hier niet in een gespreid bedje terecht ben gekomen. Voor De Leyhoeve zijn ook nog veel dingen nieuw en daar mogen wij dan over meedenken. Je bouwt samen iets op. Omdat de lijnen hier nog niet in beton zijn gegoten, kun je ze nog eens een andere kant op laten gaan. Daar is ruimte voor.”
Als je Dennis dit zo hoort zeggen, Danitsja, is dit dan ook iets wat je trots maakt?
Danitsja: “Ja, natuurlijk. Dit is waar we voor staan en dit is waar we het voor doen. Bij De Leyhoeve hebben we een unieke visie; we werken vanuit de relatie, en die gaat vóór alle regels. Iedere dag gaan we terug naar de why: waarom doen we de dingen zoals we ze doen? Niet alleen onze bewoners, maar ook onze medewerkers hebben en krijgen de vrijheid. Zo kunnen zij de zorg bieden die ze ook aan hun eigen vader of moeder zouden verlenen. Net even dat stapje extra. Als een van onze medewerkers hier vanuit zijn of haar professie een bepaalde beslissing neemt, dan staan we daar volledig achter. Blijkt achteraf blijkt dat die beslissing niet zo handig was, dan gaan we daarover in gesprek. We concluderen vaak dat er een volgende keer iets meer naar links of naar rechts moet worden bewogen. Zo zetten we onze medewerkers in hun kracht.”
Jullie visie is heel eigentijds en uniek. Hoe zit dat precies?
Danitsja: “Veel mensen willen het anders in de zorg, en wij zijn daarop het antwoord. Ook wij vinden dat de zorg in Nederland anders kan en moet. We proberen elkaar te inspireren om continu de bewoner centraal te stellen. Alles draait hier om samen. Samen een goed gesprek voeren, samen een boek lezen, maar ook sjoelen, buiten een fijne wandeling maken of een wedstrijd bijwonen van FC Groningen. Wij proberen daar ruimte voor te creëren en leveren maatwerk. Dat doet namelijk heel veel met een mens.”
Dennis: “We hebben bij De Leyhoeve bijvoorbeeld het ‘Uurtje Geluk’. Je doneert een uurtje van je eigen vrije tijd aan een bewoner waar je zelf ook gelukkig van wordt. Als leerling kijk ik welke mensen het echt nodig hebben. We hebben hier bijvoorbeeld een mevrouw die vaak de weg naar buiten zoekt. Ik neem haar in mijn Uurtje Geluk mee voor een ommetje. We lopen dan naar de andere kant van het spoor bij Groningen Europapark en mevrouw komt helemaal tot rust. Dat maakt niet alleen haar dag goed, maar ook die van mijn collega’s en mij.”
Danitsja: “De Leyhoeve is ook absoluut geen bejaardenhuis of instelling. Onze bewoners worden niet om 07.00 uur uit bed gehaald als ze dat niet willen. We leveren maatwerk waarin de bewoner centraal staat. Wil iemand uitslapen? Ontbijt op bed? Of toch liever in de gezellige huiskamer zitten? Het mag allemaal, want dit is het (t)huis van onze bewoners en wij zijn te gast binnen de zorgvleugels. We zitten hier nu dus ook in de huiskamer van een van onze bewoners. Met dit concept vallen we onder het geclusterd (kleinschalig) wonen. Bij De Leyhoeve nemen we zogenoemde huiskamervaders en -moeders aan met, maar ook zonder zorgdiploma. Iemand zonder zorgdiploma heeft namelijk geen ballast van wet- en regelgeving. Als een bewoner bijvoorbeeld een zachtgekookt eitje wil, dan krijgt-ie dat. Er is dan niet iemand die zegt: dat mag niet van de HACCP. Dat mag hier wél; de bewoner woont immers thuis.”
Mijn vooroordelen over werken in zorg en welzijn kon ik snel bijstellen.
Hoe is de samenwerking met ZorgpleinNoord verlopen?
Danitsja: “Al vanaf het begin zijn we aangesloten bij ZorgpleinNoord. Ik heb ze toen gemaild met de vraag: zijn wij zichtbaar voor jullie? We hebben een prachtig gebouw en een mooie visie, maar omdat we groeiende zijn kunnen we alle handjes goed gebruiken. Daar kan ZorgpleinNoord ons bij helpen. Tijdens een RAAT-bijeenkomst kwamen Aart Venema en Jidske Oosterkamp, coördinatoren van het regionaal contactpunt, zich voorstellen. Ze gaven aan dat ze zij-instromers graag op organisaties als de onze wilden attenderen. En zo is de samenwerking ontstaan.”
En Dennis, zou je nog terug willen naar een baan in de beveiliging nu je dit eenmaal hebt ervaren?
Dennis: “Nee, absoluut niet. Ik heb al weinig haren op mijn hoofd, maar geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt! Ik heb veel meer rust en energie. Dat merkt mijn gezin ook. Als je hart dus echt bij zorg en welzijn ligt, dan moet je er gewoon voor gaan.”
Het regionaal contactpunt is dé plek waar de vraag van geïnteresseerden in werken in zorg en welzijn en het aanbod van werkgevers samenkomen. Zo gaan potentieel nieuwe medewerkers niet meer verloren. Wil je weten wat het regionaal contactpunt voor jouw organisatie kan betekenen?
